The Effects of Group Counseling Base on Client–Centered Counseling Theory on Psychological Well-Being of University Students

Abstract

The objective of this study was to compare the psychological well-being of the university students both before and after participating in a group counseling program and during the follow-up period. The samples were drawn by random sampling with a mean overall psychological well-being score form 25th percentile and below. Eight volunteers were willing to participate as an experimental group. The experimental group enrolled in a group psychological counseling program based on a Client–Centered Counseling to develop psychological well-being. The instruments used in this research were (1) the questionnaires rating scales Psychological Well-Being test with reliability at 0.940 (2) the group psychological counseling program based on Client–Centered Counseling theory to develop psychological well-being with mean at 4.584 and standard deviation at 0.554 of the objectives, procedures, patterns and techniques suitability in group psychological counseling program. The results of the study were as follow : (1) Psychological well-being scores of students before participating in the group counseling and after participating in the group counseling were statistically significant different at the 0.05 level. (2) Psychological well-being scores of students before participating in the group counseling and follow-up period were statistically significant different at the 0.05 level. (3) The psychological well-being scores of students after participating in the group counseling and follow-up period were not statistically significant. This result demonstrated that the initial group counseling session had a long-term beneficial effect on student psychological well-being. In summary, the group psychological counseling program based on Client–Centered theory allowed the student to develop sustainable psychological well-being.

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบสุขภาวะทางจิตของนิสิตในมหาวิทยาลัยในกลุ่มที่ได้รับการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มตามทฤษฎีผู้รับการปรึกษาเป็นศูนย์กลางระยะก่อนเข้าร่วมโปรแกรมการปรึกษา ระยะหลังเข้าร่วมโปรแกรมการปรึกษา และระยะติดตามผล ตัวอย่างได้มาจากการสุ่มอย่างง่าย จากผู้ที่มีคะแนนสุขภาวะทางจิตโดยรวม ตั้งแต่เปอร์เซ็นต์ไทน์ที่ 25 ลงมาและสมัครใจเข้าร่วมการทดลอง จำนวน 8 คน โดยกลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มตามทฤษฎีผู้รับการปรึกษาเป็นศูนย์กลางเพื่อพัฒนาสุขภาวะทางจิต เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ (1) แบบวัดสุขภาวะทางจิต มีลักษณะเป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.940 (2) โปรแกรมการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มตามทฤษฎีผู้รับการปรึกษาเป็นศูนย์กลางเพื่อพัฒนาสุขภาวะทางจิตมีค่าเฉลี่ยและค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ความเหมาะสมของวัตถุประสงค์ ขั้นตอน รูปแบบและเทคนิคของการปรึกษา เท่ากับ 4.584, 0.554 ตามลำดับ ผลการวิจัยพบว่า (1) สุขภาวะทางจิตของกลุ่มทดลองระยะก่อนกับระยะหลังเข้าร่วมโปรแกรมการปรึกษาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (2) สุขภาวะทางจิตของนิสิตกลุ่มทดลองระยะก่อนเข้าร่วมโปรแกรมการปรึกษากับระยะติดตามผลแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (3) สุขภาวะทางจิตของนิสิตกลุ่มทดลองระยะหลังเข้าร่วมโปรแกรมการปรึกษากับระยะติดตามผลไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการปรึกษาเชิงจิตวิทยาแบบกลุ่มสามารถพัฒนาให้กลุ่มทดลองมีสุขภาวะทางจิตสูงขึ้นและเกิดความคงทน