Development of a Clinical Nursing Practice Guideline for Prevention of Unplanned Extubation in Medical Intensive Care Unit, Mahasarakham Hospital

Abstract

This research and development aimed to develop clinical nursing practice guideline (CNPG) for prevention of unplanned extubation (UE) in Medical Intensive Care Unit (MICU), Mahasarahkam Hospital using evidence-based practice (EBP) model of Soukup. There were three phases for developing the CNPG. Phase one was an evidence-triggered phase for studying situation of unplanned extubation. Phase 2 was an evidence-supported phase to search empirical evidence for developing CNPG for Prevention of UE in MICU. The third phase was evidence-observed phase for using the CNPG. The quasi-experimental research design was use for this phase. The sample included 12 nurses and 62 intubated patients who were admitted in MICU. Purposive sampling was used to assign the patients to either the control and the experimental groups, with 31 intubated patients in each group. The instruments for collecting data consisted of 1) a form for recording the incidence of unplanned extubation, 2) a form for recording the situation of unplanned extubation, 3) guideline appraisal with AGREE II, and 4) the questionnaire for evaluating the feasibility of using nursing practice guidelines. Statistics used for data analysis including frequency, percentage, mean, standard deviation, chi-square test, Fisher’s exact test and independent t-test.

The results of the study showed as follows;

1. The sample consisted of 26 UE cases for a year, the incidence of UE was 7.53 times per 1,000 intubation days. Three factors happened in UE situations: 1) in patient factors, they had a good level of consciousness (96.15%). The majority of them moved and wiggled (80.77%), 2) in the nursing care and treatment factors, all patients had both arms restrained (100%) and their hands tied loose (65.38%), and 3) in nursing personnel and management factors, the majority of the incidents of UE happened during the shifts of nurses who had never received specially training in critical nursing care (61.54%), in isolation rooms (57.69%), and during night shifts (42.31%). After UE, the majority of the patients had abnormal vital signs and arrhythmia (69.23%) and they were reintubated within 48 hours (65.38%)

2. The CNPG for Prevention of UE in MICU, Mahasarahkam Hospital included four components; 1) assessing risk of UE, 2) caring for patients with endotracheal tube, 3) giving information about endotracheal intubation and communication and 4) Managing for close observation UE for quality improvement. The content validity index was .97 and the CNPG had AGREE II scores between 70.83-96.35%.

3. The incidence of unplanned extubation in the experimental group was 4.44 times per 1,000 intubation days. The proportion of patients with unplanned extubation was not different between the experimental and the control groups (χ 2 = .350, p > .05). One hundred percent of nurses had score of feasibility of using CNPG at a high level.

In conclusion: The CNPG for prevention of unplanned extubation in MICU, Mahasarakham Hospital have quality and feasibility for using for prevention of UE. If nurses use this CNPG for a longer period of time, the incidence of UE will decrease.

การวิจัยนี้เป็นงานวิจัยและพัฒนางาน มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาแนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกเพื่อป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาสารคาม ตามวิธีการใช้หลักฐานเชิงประจักษ์ทางการพยาบาลของซูคัพ ซึ่งมีวิธีการดำเนินการ 3 ระยะ คือ ระยะที่ 1 การค้นหาปัญหาทางคลินิก ศึกษาเกี่ยวกับสถานการณ์การเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาสารคาม ระยะที่ 2 การค้นหาหลักฐานเชิงประจักษ์เพื่อสร้างเป็นแนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลิกเพื่อป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม และระยะที่ 3 ทดลองใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลฯ โดยใช้รูปแบบการวิจัยกึ่งทดลอง กลุ่มตัวอย่างเป็นพยาบาลผู้ใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลฯ จำนวน 12 คน และผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจจำนวน 62 คน แบ่งเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองอย่างละ 31 คน คัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลประกอบด้วย 1) แบบบันทึกอุบัติการณ์การเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด 2) แบบบันทึกสถานการณ์ขณะเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด 3) แบบประเมินคุณภาพแนวปฏิบัติ AGREE II และ 4) แบบประเมินความเป็นไปได้ในการนำแนวปฏิบัติการพยาบาลไปใช้ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติ Chi-square, Fisher’s exact test, และ Independent t-test

ผลการวิจัย:

1. สถานการณ์การเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดของผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาสารคาม พบว่า ในระยะเวลา 1 ปี มีผู้ป่วยที่เกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดทั้งหมดจำนวน 26 คน (ครั้ง) พบอุบัติการณ์การเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดได้เท่ากับ 7.53 ครั้งต่อ 1,000 วันใส่ท่อช่วยหายใจ สถานการณ์ขณะเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดแบ่งเป็น 3 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านตัวผู้ป่วย พบว่า ส่วนใหญ่เกิดในผู้ป่วยที่รู้สึกตัวร้อยละ 96.15 สาเหตุเกิดจากดิ้นไปมา/ขยับตัวบ่อยร้อยละ 80.77 2) ด้านการรักษาพยาบาล พบว่า มีการผูกยึดมือผู้ป่วยทั้ง 2 ข้าง ทุกรายร้อยละ 100 เป็นการผูกมัดมือแบบหลวมร้อยละ 65.38 และ 3) ด้านบุคลากรและการบริหารจัดการ พบว่า ส่วนใหญ่พยาบาลผู้ดูแลไม่เคยอบรมการพยาบาลเฉพาะทางผู้ป่วยวิกฤตร้อยละ 61.54 ผู้ป่วยอยู่ห้องแยกร้อยละ 57.69 เกิดขณะพยาบาลกำลังให้การดูแลผู้ป่วยรายอื่นร้อยละ 50 และเกิดในเวรดึกร้อยละ 42.31 ภายหลังท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดพบ สัญญาณชีพผิดปกติและหัวใจเต้นผิดจังหวะร้อยละ 69.23 และใส่ท่อช่วยหายใจคืนร้อยละ 65.38 ภายใน 48 ชั่วโมง

2. แนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกเพื่อป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาสารคาม ประกอบไปด้วย 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านการประเมินความเสี่ยงของการเกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุด 2) ด้านการดูแลขณะผู้ป่วยใส่ท่อช่วยหายใจ 3) ด้านการให้ข้อมูลการใส่ท่อช่วยหายใจและการสื่อสาร และ 4) ด้านการบริหารจัดการเพื่อเฝ้าระวังท่อหายใจเลือดหลุดเพื่อพัฒนาคุณภาพ มีค่า CVI เท่ากับ .97 และคะแนนการประเมินคุณภาพของแนวปฏิบัติ (AGREE II) อยู่ระหว่างร้อยละ 70.83-96.35

3. หลังการทดลองใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลฯ พบว่า อุบัติการณ์เกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในกลุ่มทดลอง 4.44 ครั้งต่อ 1,000 วันใส่ท่อช่วยหายใจ และสัดส่วนของผู้ป่วยที่เกิดท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง ไม่แตกต่างกัน (χ 2 = .350, p > .05) พยาบาลร้อยละ 100 ให้คะแนนความเป็นไปได้ในการนำแนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกไปใช้ อยู่ในระดับสูง

สรุป: แนวปฏิบัติการพยาบาลทางคลินิกเพื่อป้องกันท่อช่วยหายใจเลื่อนหลุดในหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาสารคาม เป็นแนวปฏิบัติที่มีคุณภาพ ถ้าพยาบาลใช้แนวปฏิบัตินี้ในระยะยาวอุบัติการณ์การเกิดท่อช่วยหายใจเลือนหลุดจะลดลง