Effects of Meditation on Reduction Anxiety during Weaning and the Success of Weaning from Mechanical Ventilator in Medical Ill Critical Patients

Abstract

This research is a quasi-experimental study using a two-group design with pretest-posttest measurements to examine the effects of meditation therapy on reducing anxiety during respiratory weaning and the success of extubation. The sample consisted of 60 critically ill patients who had undergone intubation and respiratory assistance, selected through purposive sampling. They were divided into an experimental group and a control group, each comprising 30 individuals. The control group underwent extubation using standard procedures, while the experimental group underwent extubation along with SKT meditation therapy. Anxiety levels were measured using the Visual Analog Anxiety Scale. Data analysis involved comparing pre- and post-test averages using paired t-tests, and comparing group averages using independent t-tests and the Mann-Whitney U Test.

The research results, when comparing within groups, indicate that the experimental group had a significantly lower average anxiety level before undergoing SKT meditation therapy, at a statistically significant level of 0.05. Between groups, it was found that the experimental group had a significantly lower average anxiety level compared to the control group, also at a statistically significant level of 0.05. Moreover, the success rate in weaning off respiratory assistance devices was higher in the experimental group compared to the control group, with statistical significance at the 0.05 level. This study's findings suggest that the use of meditation therapy is effective in reducing anxiety levels during weaning off respiratory assistance and achieving successful extubation.

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง (Quasi - Experimental Research) แบบสองกลุ่ม วัดก่อนและหลังการทดลอง (Pretest – Posttest Two Group Design) เพื่อศึกษาผลของการทำสมาธิบำบัดต่อการลดความวิตกกังวลขณะหย่าเครื่องช่วยหายใจและผลสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ กลุ่มตัวอย่าง ผู้ป่วยวิกฤตอายุรกรรมที่ได้รับการใส่ท่อและเครื่องช่วยหายใจ คัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจง (purposive sampling) จำนวน 60 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม จำนวนละ 30 คน โดยกลุ่มควบคุมได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจด้วยวิธีปกติ ส่วนกลุ่มทดลองได้รับการหย่าเครื่องช่วยหายใจด้วยวิธีปกติร่วมกับการทำสมาธิบำบัด SKT และทำการวัดความวิตกกังวลโดยใช้แบบแบบวัดความวิตกกังวล Visual Anolog Anxiety Scale การวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยก่อนและหลังการทดลองใช้สถิติ Paired t – test และเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยระหว่างกลุ่มใช้สถิติ Independent t – test และ Mann Whitney U Test

ผลการวิจัย เมื่อเปรียบเทียบภายในกลุ่ม พบว่า กลุ่มทดลองค่าเฉลี่ยความวิตกกังวลน้อยกว่าก่อนการทำสมาธิบำบัด SKT อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ระหว่างกลุ่มพบว่า กลุ่มทดลองค่าเฉลี่ยความวิตกกังวลน้อยกว่าเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และผลสำเร็จในการหย่าเครื่องช่วยหายใจของกลุ่มทดลองมากกว่าเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 จากผลการศึกษาครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่า การใช้สมาธิบำบัดมีประสิทธิภาพสามารถลดความวิตกกังวลในขณะหย่าเครื่องช่วยหายใจและหย่าเครื่องช่วยหายใจได้สำเร็จ